Vorig jaar augustus kreeg ik van mijn vriendin Floor Jansen een appje: of ik in juli 2019 naar Finland wilde afreizen om een fotoshoot te doen voor haar band, Nightwish. En of ik dan meteen een paar dagen wilden blijven in het “Nightwish Summercamp”. Ik heb het appje 3 keer moeten lezen voor doordrong wat er precies gevraagd werd. Ik? Fotograferen voor Nightwish? En een korte vakantie in een prachtig natuurgebied als bonus? Jazeker wilde ik dat doen! Ik heb haar met veel enthousiasme en wat ongeloof terug geappt.
Een maandje voor mijn vertrek besprak ik met Floor wat de bedoeling precies was. Waren de foto’s voor een cd, voor promotie, voor andere doeleinden? En waarschijnlijk nog belangrijker: was het een studioshoot of een shoot op locatie? Het antwoord kwam al snel: de foto’s zouden gebruikt worden voor een tourposter en eventuele andere aankondigingen. En het zou een locatieshoot èn studioshoot moeten worden. En of ik mijn eigen studiospullen kon meenemen. Want een studio in de buurt huren, of zelfs studioapparatuur huren was niet mogelijk.
De foto’s zouden gemaakt worden tijdens de repetitiedagen van Nightwish en laat deze band nu repeteren in een natuurgebied in the middle of nowhere in Finland. Dus met enige stress begon ik te bedenken wat ik nodig had en hoe ik het in hemelsnaam allemaal (heel) in Finland zou krijgen. Na wat hulp en tips van Foto Gery in Heerlen stapte ik eind juli, bepakt en bezakt, in het vliegtuig naar Finland.
In Helsinki ontmoette ik Troy Donockley. Zijn “Heya Darling” zorgde meteen voor een warm welkom en samen, al kletsend, gingen we naar de gate van onze volgende vlucht, richting het midden van Finland. Daar aangekomen werden we opgewacht door Marko Hietala. Ook hier volgde weer een warm welkom en na wat geauwehoer kwamen onze koffers van de band. Alhoewel, dat dacht ik….
Nadat ik mijn koffer met kleding van de band had gehaald, wachtte ik vol smart op mijn koffer met fotografiespullen. Maar deze kwam niet. “Het zal toch niet waar zijn!”. Na enige navraag (mijn Fins is niet zo heel goed), bleek mijn koffer spoorloos te zijn. Dus moest ik een formulier invullen en omschrijven hoe het koffer eruit zag. De omschrijving “zwarte stoffen tas, formaat doodskist” deed enkele wenkbrauwen fronsen, maar werd wel zo ingevoerd in de computer.
Toen ik vertelde dat ik de spullen de dag erna nodig had en niet in een hotel in de buurt zat, was er lichte paniek bij de stewardess. Maar ze verzekerde mij dat alles goed zou komen en ik lekker van mijn vakantie moest gaan genieten. Ik had ook weinig keuze…
Na een autorit van een uur, kwamen we aan in het Summercamp. En daar stond Floor op me te wachten, met een koud biertje! Wat was het fijn om haar te zien en weer terug te zijn in het Summercamp. Het is zo’n mooie plek! Floors dochtertje Freja riep meteen dat ik naar het huisje moest komen en daar ontmoette ik ook de schoonmoeder van Floor. Zij zorgde voor Freja als Floor aan het werk was. Nadat ik de Nightwish-mannen allemaal geknuffeld had, kon ik meteen aanschuiven voor een homecooked meal. Veganistisch weliswaar, maar toch heerlijk 😉
Tijdens het eten vertelde ik dat de fotografiespullen niet waren aangekomen en dat ik hoopte dat alles kon doorgaan. De reactie van Toumas Holopainen en Floor was: “komt goed, we bellen morgen even met de vluchtmaatschappij. De tas kan niet kwijt zijn en als hij later dan morgen komt, verzetten we wat dingetjes. We doen eerst morgen de locatieshoot en kijken dan wel. Pak een glas wijn en geniet van een warme sauna.” Het zorgde voor wat meer rust. Maar toch, stel je voor dat mijn spullen beschadigd waren, te laat zouden aankomen, of zelfs helemaal kwijt zouden zijn? Die nacht sliep ik niet heel relaxed.
De dag erna hing ik om 10 uur aan de telefoon met de vluchtmaatschappij. Maar aangezien mijn Fins niet echt top is werd ik een beetje van het kastje naar de muur gestuurd. De Finse make-up artieste Marja bood aan om te bellen en op zoek te gaan naar mijn doodskist. Na wat heen en weer gebel kregen we eindelijk te horen dat het koffer was gevonden en op weg naar het vliegveld was. De vluchtmaatschappij bood aan om het te komen afleveren, maar aangezien het Summercamp echt moeilijk vindbaar is, leek het ons verstandig om de doodskist zelf te gaan halen. Alleen de band zat midden in een repetitie, Marja zou na de repetitie beginnen met de make-up en ik zou al de locatieshoot gaan voorbereiden. Dus was de man van Marja, Jukka, de zak. Hij moest de doodskist gaan ophalen. Arme man, 2 uur in een bloedhete auto voor wat fotospullen.
Ondertussen gingen de voorbereidingen door. Floor en de mannen zaten in de make-up, ik bekeek de mogelijke locaties en stelde mijn camera in. En ondertussen werd ik steeds zenuwachtiger. Wat als het fout gaat? Wat als de foto’s niet goed genoeg zijn? Dan stel ik niet alleen een band teleur, maar ook mijn beste vriendin. En dat moet ik nog 4 dagen vakantie vieren met hun. Gelukkig werd ik afgeleid door de komst van Jukka en mijn fotografiespullen. En alles was nog intact. De studioshoot kon dus doorgaan!
Nadat iedereen mooi was gemaakt door Marja, trokken we naar buiten en gingen we naar de eerste locatie, een oude, vervallen schuur waar hout in wordt opgeslagen. Floor was zo lief geweest om al vooronderzoek te doen en zij was met deze locatie gekomen. Perfect als achtergrond! Nadat iedereen zijn positie had ingenomen en Marja en ik enkele details hadden rechtgetrokken, begon de shoot. En het feest voor de muggen! Want die waren er genoeg. Ik geloof dat iedereen minimaal 5 bulten had na de eerste lokatie.
De tweede locatie lag op 3 minuten van de eerste locatie, een prachtige rotsformatie aan de andere kant van het kamp. Ook hier werd iedereen geinstrueerd hoe ze moesten staan en ook hier waren de muggen volop aanwezig. Wat wil je ook, 3 meter van een meer af. Na enkele wisselingen in posities had ik alles erop staan. De band leek verrast dat het al klaar was. Normaal duurt een fotoshoot bij hun veel langer. Maar ik wist zeker dat ik goede platen had geschoten, dus we waren klaar wat betreft de buitenshoot.
De band ging nog een keertje in de make-up, want met 30 graden dreef de eyeliner langs de wangen. En ik zette in de tussentijd mijn studio op in een vervallen huisje. Het stonk er verschrikkelijk naar schimmel, maar dit was de enige ruimte geschikt als fotostudio. De band kwam binnen en was wederom verrast. Dit keer door de achtergrond, een zwart/grijs gevlekt doek. Dit was precies wat ze voor ogen hadden. Gelukkig maar, want het was ook mijn enige zwarte doek.
We besloten eerst wat individuele shots te maken, ook al was dit niet echt nodig. Maar mijn opmerking: “We’re here, all dressed up. So why not?” leek de band te overtuigen en één voor één kwamen ze voor mijn camera staan. Na de individuele shots was het tijd voor de groepsfoto. En in een studio is dat toch net weer iets lastiger dan op locatie. Tenminste, dat vind ik. Zeker als de zangeres de langste van het stel is en de gitarist ongeveer 50 cm kleiner is. Ook is er een ongeschreven regel dat de zanger/zangeres vaak in het midden staat.
Dus daar hield ik me ook maar aan, in eerste instantie. De sfeer zat er weer goed in, er werden onnozelheden uitgehaald, de blikjes Lonkero werden uitgedeeld en iedereen voelde zich op zijn gemak. Make-up artieste Marja was wederom een grote hulp en voor ik het wist stond ook de studiosessie er op. De laatste foto werd enthousiast gevierd met meer Lonkero en vele knuffels van de band. Volgens mij waren ze blij dat het achter de rug was 😉
En ik ook eerlijk gezegd, want nu kon ik rustig genieten van mijn vakantie. Die avond volgden we hetzelfde ritueel als elke avond: wijntjes, eten, sauna, een frisse duik in het meer en nog meer wijntjes. En dat alles begeleid door fantastische 80’s hits en goocheltrucs van Troy.
De dag erna wilde de band de foto’s zien. Samen keken we via de tv naar de onbewerkte foto’s. Doodeng, want in photoshop kan je toch nog veel “mooier” maken. En na 5000 keer herhalen dat dit echt de ruwe versies waren, nam ik aan dat de band het wel zou begrijpen. Met een knoop in mijn maag startte ik de computer en kwamen 1 voor 1 de foto’s voorbij.
Het was muisstil….. Even was het totale paniek in mijn hoofd: “o God, waarom zegt niemand wat? Is het niet goed? Waarom denk ik ook dat ik dit aankan?” En toen zei drummer Kai Hahto: that’s really cool! En dit werd meteen beaamt door Tuomas en Floor die tegenover me zaten. Pffffff wat een opluchting!
De favoriete foto’s werden genoteerd, de knoop in mijn maag was weg en ik kreeg een glas wijn van Floor. Geloof me, wijn heeft nog nooit zo goed gesmaakt! En vanaf dat moment was het echt vakantie!
De dagen erna waren enorm relaxt, de band repeteerde elke ochtend en middag en ik had daardoor tijd om van de zon en natuur te genieten. En om veel tijd door te brengen met de dochter van Floor, mijn “nichtje”, en haar schoonmoeder. En dat alles gewoon in mijn comfy joggingpak. Ik realiseerde me weer eens al te goed wat een geluk ik heb. Weinig mensen krijgen de kans een grote band te fotograferen, vervolgens 4 dagen vakantie met ze te vieren en te genieten van hun afgelegen Summercamp. En dat allemaal met mijn beste vriendin in mijn favoriete land Finland!
Na een paar relaxte dagen moest ik helaas mijn koffer weer inpakken. Ik had een belachelijk vroege vlucht, dus om 7 uur stond de taxi op me te wachten. Ik had de avond van te voren al afscheid genomen van iedereen, dus zo stil mogelijk probeerde ik mijn doodskist en koffer in de taxi te stoppen. De taxirit duurde een uur en de taxichauffeur was een iets te vrolijke Fin zo vroeg op de ochtend. Maar ik heb weer wat Fins kunnen leren. De vlucht naar Helsinki ging lekker rap en het was lekker rustig in het vliegtuig waardoor ik nog een uiltje kon knappen.
Eenmaal aangekomen in Helsinki besloot ik de bus naar het centrum te pakken en nog even door mijn favoriete stad te lopen. Ik moest immers 6 uur overbruggen. Na een heerlijke lunch op Senaatintori, een bezoekje aan de markt en de winkelstraat pakte ik de bus weer terug naar het vliegveld. Daar nog veel salmiakdropjes en Salmiakki (vodka met salmiaksmaak) ingeslagen, maar toen moest ik toch echt naar huis.
De vlucht naar Düsseldorf was erg onrustig. Ik had 2 kinderen achter me zitten en een moeder die blijkbaar echt vakantie had en “uit” stond. Ik besloot me niet op te winden, ook ik had nog een beetje vakantie. Aangekomen in Düsseldorf stonden mijn ouders al op me te wachten. Gelukkig kwam mijn koffer met kleding al snel van de bagageband af. Maar waar bleef mijn doodskist met fotospullen? Toch niet weer hè! Mijn medepassagiers gristen gretig hun koffers van de band en wederom bleef ik alleen achter, zonder doodskist.
Dus begaf ik me weer naar de balie voor verloren bagage. Dejavu…
